Dünyanın En Büyük Aşkı

Aşk… İnsanlığın en eski duygusu, en büyük ilham kaynağı, edebiyattan sanata, müzikten şiire kadar tüm hikâyelerin özü… Yüzyıllardır anlatılan, yaşanan, yazılan nice aşk hikâyesi var. Ama dünyanın en büyük aşkı hangisiydi? Kleopatra ve Sezar mı? Leyla ile Mecnun mu? Romeo ve Juliet mi? Belki de en büyük aşk, bir insanla değil, hayatın kendisiyle yaşanandı…

Sevgililer Günü’nde aşkı kutlarken, onu yalnızca bir kişiye duyulan tutku olarak düşünmek yeterli mi? Gerçek aşk, belki de bir insanın kendisini keşfetmesi, hayatın sunduğu her anı sevmesi, küçük mutluluklara âşık olmasıdır. Sabah güneşinin camdan süzülen ışığına, sevdiğin bir şarkının ilk notalarına, içilen sıcak bir kahvenin huzuruna âşık olmak…

Aşk, elbette iki insan arasında tarifsiz bir bağ da olabilir. Kalbi hızlandıran, elleri titreten, gözleri ışıldatan bir duygu… Sevdiğin kişinin yanında huzur bulmak, onun varlığıyla kendini tamamlanmış hissetmek… Ama aşkın en büyük hâli, sadece bir kişiye duyulan değil, evrene yayılan aşktır. Kendine duyulan aşk, doğaya duyulan aşk, yaşamaya duyulan aşk… Çünkü aşk, yalnızca iki kişilik değil, evren kadar büyük olabilir.

Belki de dünyanın en büyük aşkı, yaşama duyulan aşk… Yaşanmış her anıya, geçirilen her saniyeye minnet duymak… Çünkü aşk, yalnızca bir kişiye değil, hayata da duyulabilir. Ve kim bilir, belki de Sevgililer Günü’nde kutlanması gereken en büyük aşk, kendimize ve hayatın sunduğu mucizelere duyduğumuz aşktır.

Öyleyse bugün, kendinize âşık olmaya ne dersiniz? Hayata, yaşadığınız ana, sahip olduklarınıza, olabilecek tüm güzelliklere… Çünkü gerçek aşk, her şeyin içindeki sevgiyi görebilmektir.